Een boekje open over meneer Aart

Er zijn van die mensen, die noemen mij 'meneer Aart'. Het is hun goed recht, maar ik heb er de schurft aan. Want aan wie denk je dan meteen? Juist: aan meneer Aart. De norsige kindervriend uit Sesamstraat. Visioenen van blij lachende kindergezichtjes, Pino's, Koekiemonsters en hoe al dat Sesamstraatspul nog meer heet.

Misschien komt het als een onthutsende onthulling voor je, maar meneer Aart is helemaal niet zo'n gezellige kindervriend. Sterker nog: Aart Staartjes is een neukaap! Ja, je leest het goed: voormalig acteur in een goedkope film met softporno-elementen van vaderlandse bodem. Dat had je niet verwacht hè?

In mijn virtuele videotheek kwam ik een rolprent uit de Filmmuseumcollectie tegen. 'Ibiza, zon en zonde' is de titel. Voeg daarbij het productiejaar van de film (1969, een jaar na de komst van yours truly) en mijn nieuwsgierigheid was gewekt. En raad eens wie de hoofdrol speelt? Juist: Aart Staartjes. Als pain-in-the-ass televisiejournalist die zijn nozemachtige nieuwsgierigheid aan het einde van de film met de dood moet bekopen. Niet voordat hij on-meneer Aartachtig op het strand en in een in aanbouw zijnd gebouw lekker in zijn blote kont rollebolt met voor die tijd lekkere wijven. In de verste verte geen Bert, Ernie of Sien te zien! Wel een swaffelende Aart, hoewel dát op het korrelige zwartwit moeilijk te bewijzen is.



Ik heb niks tegen Aart Staartjes hoor. ;-) 'Ibiza, zon en zonde' is geen hoogstandje in de Nederlandse filmgeschiedenis, maar wél een voorbeeld hoe je met een zeer beperkt budget een statement maakt tegen de gevestigde filmindustrie. Mocht je je een keer vervelen... haal het DVD'tje eens in je videotheek. Maar noem mij nooit meer 'meneer Aart'! Tenzij je er een potje rollebollen op een exotisch strand tegenoverstelt natuurlijk.

De Apocalyps, aka een tripje naar Bad Bentheim

Frodo houdt van autorijden, Frodo houdt van fotograferen. Ik houd van schattenzoeken met een GPS. Dat gaat prima samen! Hoewel de agenda's natuurlijk weer eens niet matchten, lukte het tóch om een datum te prikken. Daar gingen we dan, zaterdag 26 juli 2008, gewapend met elektronica en gadgets richting de Duitse grens.

Het was een warme, broeierige dag. Frodo vond het wel boeiend, dat schatzoeken met een GPS. Met name omdat je soms op van die überbizarre plekken terechtkomt. En daar kun je dan weer mooie foto's maken. Klam zwetend trokken we van locatie naar locatie rondom de Drieländersee. Wij hebben er een punt voor, de Duiters natuurlijk meteen weer een heel meer. Het derde land is overigens Nederland. Eigenlijk stiekem toch een stukje van Duitsland, we wísten het wel!

Een laatste GPS-schat moesten we laten schieten omdat de hemel boven de Dreiländersee in een opmerkelijk tempo van vaaglichtblauw veranderde in gitzwart. Onheilspellend rolde een flink onweer het meer op. Maar goed, je bent in Duitsland en daar kun je lekker eten voor weinig. Door een tropische bui reden we voorzichtig naar Bad Bentheim. Soms hagelde het zo hard dat Frodo even stopte. Er zat een barst in de voorruit en of die bestand was tegen dergelijk natuurgeweld, dat was maar de vraag.

Op een weiland voor de markante burcht die uitkijkt over het stadje Bad Bentheim hebben we in een biertent enkele genoeglijke uurtjes doorgebracht onder het genot van een drankje (nauwelijks te tillen, je snapt het; daar hebben ze geen 'fluitjes') en een lekkere maaltijd.

We vermoedden niet, dat het leuke tripje naar Duitsland zou eindigen met één van de meest fascinerende schouwspelen die we beiden ooit gezien hadden. Na het passeren van de Nederlandse grens en na enige kilometers rijden leek ging het daglicht op de snelweg A1 plotseling uit. En het was nog lang geen nacht! De nacht werd apocalyptisch verlicht door een continu geflits van een groots onweersvuurwerk aan de horizon. En regen, zóveel regen... Records zijn er die avond niet gebroken meldt het KNMI in retrospectief, maar toen we ter hoogte van Voorthuizen reden, regende het inmiddels bijna 40 mm per uur.

Sommige mensen zochten een veilig heenkomen op de vluchtstrook. Ik keek Frodo aan. Rond zijn mond speelde zijn kenmerkende mysterieuze glimlachje. Niets aan de hand. Frodo houdt van autorijden.

Op 31 december 2008 zijn Frodo en zijn vriendin Simone fataal verongelukt. Lieve vriend Frodo, ik vind het onverteerbaar, onbegrijpelijk en te verschrikkelijk voor woorden dat we geen avonturen meer zullen beleven samen.

Utrecht, 8 januari 2008