Nog één nachtje slapen... dan stap ik op het vliegtuig naar New Delhi voor wat volgens mij één van de bijzonderste belevenissen wordt die ik ooit heb meegemaakt. Dat verdient een goede verslaglegging en daarom heb ik voor India een aparte blogsite aangemaakt, die ik zo up-to-date als mogelijk bij ga proberen te houden. Het adres is:
Friday, May 8, 2009
Wednesday, April 1, 2009
Ik ga op reis en ik neem mee...
Buiten gaat het behoorlijk te keer. Hagel, harde wind, een typische maartse bui. Maar ik merk er weinig van. In mijn hoofd ben ik duizenden kilometers ver weg. De bestemming van mijn dagdroom? India...
Begin mei is het afgelopen met dromen. Want ergens rond het weekeinde van 10 mei zwaai ik dag met mijn handje en vertrek ik voor zes weken naar India. 'Business or pleasure'? Ha... allebei! Mijn werkgever Romae zendt namelijk voor het eerst een webcontentspecialist uit naar een ontwikkelingsproject. Romae houdt niet van mooie praatjes als het gaat om maatschappelijk verantwoord ondernemen; actie ondernemen en zo het verschil maken is het motto! Ik ben de gelukkige die 't spits mag afbijten als webcontentspecialist die in een ontwikkelingsproject voor Romae aan de slag gaat.
Het wordt dus India! Vier weken ga ik in de stad Tiruchirapally bij drie ngo's aan de slag met webprojecten. Een school en een microkredietproject hebben al een eenvoudige website. Ze hebben dringend behoefte aan een flinke update van deze sites. Vormgeving en structuur moeten op de schop en de functie van fundraising moet worden geoptimaliseerd. De overkoepelende organisatie heeft nog geen website. Voor deze organisatie staat het in de lucht brengen van een eenvoudige basiswebsite op het programma. Dus niet alleen wat werkplek betreft, maar ook projectinhoudelijk wordt het een pittig traject. Maar ik heb er ontzettend veel zin in!
Inmiddels ben ik de gelukkige bezitter van een visum, drie vaccinaties voor ziektes die ik liever vergeet en tickets voor vluchten met exotische vliegtuigmaatschappijen die namen dragen als Kingfisher airlines. Het avontuur gaat dus écht gebeuren! Op mijn capuchon tikt de kille maartse regen, maar in mijn neus bespeur ik al de geur van exotische curry's...
Elders op internet
Begin mei is het afgelopen met dromen. Want ergens rond het weekeinde van 10 mei zwaai ik dag met mijn handje en vertrek ik voor zes weken naar India. 'Business or pleasure'? Ha... allebei! Mijn werkgever Romae zendt namelijk voor het eerst een webcontentspecialist uit naar een ontwikkelingsproject. Romae houdt niet van mooie praatjes als het gaat om maatschappelijk verantwoord ondernemen; actie ondernemen en zo het verschil maken is het motto! Ik ben de gelukkige die 't spits mag afbijten als webcontentspecialist die in een ontwikkelingsproject voor Romae aan de slag gaat.
Het wordt dus India! Vier weken ga ik in de stad Tiruchirapally bij drie ngo's aan de slag met webprojecten. Een school en een microkredietproject hebben al een eenvoudige website. Ze hebben dringend behoefte aan een flinke update van deze sites. Vormgeving en structuur moeten op de schop en de functie van fundraising moet worden geoptimaliseerd. De overkoepelende organisatie heeft nog geen website. Voor deze organisatie staat het in de lucht brengen van een eenvoudige basiswebsite op het programma. Dus niet alleen wat werkplek betreft, maar ook projectinhoudelijk wordt het een pittig traject. Maar ik heb er ontzettend veel zin in!
Inmiddels ben ik de gelukkige bezitter van een visum, drie vaccinaties voor ziektes die ik liever vergeet en tickets voor vluchten met exotische vliegtuigmaatschappijen die namen dragen als Kingfisher airlines. Het avontuur gaat dus écht gebeuren! Op mijn capuchon tikt de kille maartse regen, maar in mijn neus bespeur ik al de geur van exotische curry's...
Elders op internet
- People4Change is de intermediair die de match legt tussen specialist en project en de praktische zaken rondom de uitzending regelt .
- Bekijk de website van de school in India waar ik een audit en optimalisatietraject voor ga doen
- Bekijk de website van het microkredietproject in India waar ik een audit en optimalisatietraject voor ga doen
- Tiruchirapalli is de stad in de zuidelijke Indiaase provincie Tamil Nadu waar de projecten zijn gehuisvest waar ik aan ga werken en waar ik vier weken zal verblijven
- Zoek in google earth op 'Tiruchirapalli, in' om veel interessante informatie te bekijken over de stad.
Sunday, February 22, 2009
Mensenreparatieweek
Een mens is geen machine. Arnold Schwarzenegger uitgezonderd uiteraard. En alle gebotoxte celebreties vergeet ik ook maar even gemakshalve. Een mens is geen machine. Maar begeef je in het ziekenhuiscircuit en je ziel en zaligheid zijn niet meer waard dan een bezoekje aan de PC-boer op de hoek.
Mijn familie vergrijst (80+). De tegeltjeswijsheid leert dat de ouderdom komt met gebreken. En zo komt het te pas dat mijn naamgever (Jan) morgen op mag voor zijn eerste chemokuur om een agressieve longkanker te bestrijden. Vrijdag volgt zijn broer, mijn vader en andere naamgever (Aart), die kennis mag maken met de de liesbreukpoli in Zeist voor een reparatie van dit nare kwaaltje. "Alsof ik een fietsband ga plakken” vertelde de chirurg met een blije glimlach tijdens de intake. Yeah right...
Is de mens een machine? Alsof je een fietsband repareert. Stop er wat chemicaliën in. Mix het met een forse dosis radio-activiteit. Even schudden: klaar!
In het Universiteitsmuseum te Utrecht kan je een rariteitenkabinet bekijken van medische ontwikkelingen uit de afgelopen eeuw. Een voet-aangedreven tandartsboor: auw! Doe mij maar een spuit en een fijn elektrisch aangedreven diamantboortje. Foetussen met dubbele hoofden en zes vingers, een rondje Museumkwartier en je weet alles wat je eigenlijk niet wilt weten.
Een mens is geen machine. De komende week geven geliefde familieleden zich over aan de verworvenheden van de medische wetenschap. De één gaat de strijd aan tegen een helse longkanker, de ander wil af van een liesbreuk.
Mijn hoofd is geen verzameling van nullen en éénen. Een mens is geen machine! Toitoi voor de mensen die 'seriously' gaan kennismaken met het medische circuit...
Mijn familie vergrijst (80+). De tegeltjeswijsheid leert dat de ouderdom komt met gebreken. En zo komt het te pas dat mijn naamgever (Jan) morgen op mag voor zijn eerste chemokuur om een agressieve longkanker te bestrijden. Vrijdag volgt zijn broer, mijn vader en andere naamgever (Aart), die kennis mag maken met de de liesbreukpoli in Zeist voor een reparatie van dit nare kwaaltje. "Alsof ik een fietsband ga plakken” vertelde de chirurg met een blije glimlach tijdens de intake. Yeah right...
Is de mens een machine? Alsof je een fietsband repareert. Stop er wat chemicaliën in. Mix het met een forse dosis radio-activiteit. Even schudden: klaar!
In het Universiteitsmuseum te Utrecht kan je een rariteitenkabinet bekijken van medische ontwikkelingen uit de afgelopen eeuw. Een voet-aangedreven tandartsboor: auw! Doe mij maar een spuit en een fijn elektrisch aangedreven diamantboortje. Foetussen met dubbele hoofden en zes vingers, een rondje Museumkwartier en je weet alles wat je eigenlijk niet wilt weten.
Een mens is geen machine. De komende week geven geliefde familieleden zich over aan de verworvenheden van de medische wetenschap. De één gaat de strijd aan tegen een helse longkanker, de ander wil af van een liesbreuk.
Mijn hoofd is geen verzameling van nullen en éénen. Een mens is geen machine! Toitoi voor de mensen die 'seriously' gaan kennismaken met het medische circuit...
Saturday, February 7, 2009
Naar het toilet
Op het werk ben ik verhuisd naar een nieuwe kamer in een andere vleugel van het gebouw. Het is altijd weer even wennen, zo'n nieuwe plek. Maar als je mij vraagt wat de grootste verandering is, dan heb ik niet over het vernieuwde uitzicht, maar moet ik verwijzen naar het toilet. Niet alleen de potjes en urinoirs zijn anders, maar ook kom je er bewoners tegen van afdelingen waar je voorheen nog niet zo'n intiem contact mee had.
Niemand praat er graag over, maar over de sanitaire gewoontes van toiletbewoners zou je menig boekje vol kunnen schrijven. Dat voor straks, eerst maar eens de fysieke eigenschappen van het nieuwe onderkomen voor plasje en poepje tegen het licht houden. Bij de eerste inspectie maakte ik meteen een mindwarp naar het begin van de jaren 80. Met de middelbare school gingen we wel eens op kamp. Je kwam dan terecht op een massale tweederangscamping of een echt kamp, met barakken enzo. Nou, denk aan het sanitair van een goedkopere camping en je hebt voor ogen wat tegen me knipoogde toen ik de deur van het herentoilet voor het eerst opende.
Het heeft ook wel weer z'n positieve kanten. Door het open karakter (de deuren hebben geen onderkant, dus zelfs een onvoorziene zondvloed is geen probleem) van het nieuwe toilettenblokje, is het eenvoudig om contact te maken en houden met anderen die de babi pangang van gisteren komen wegbrengen.
Er wordt een kindje geboren! Mijn mobieltje viel bijna in de pot toen ik aanstalten maakte om 112 te bellen. Uit het hokje naast mij klonken namelijk geluiden die ik herkende van reality tv. Maar nee, de diepte van het gekreun verraadde teveel testosteron en ik stopte mijn mobieltje weer weg. Ik betrap me erop dat ik altijd een gezicht probeer te koppelen aan het gegrom, gekreun, gerochel, gefluim en gekerm uit dat hokje naast me. Is het soms die klerk in véél te bontgekleurd overhemd die altijd zijn ogen wegdraait als ik hem passeer op de gang? Of toch die brutale grapjas waarvan iedereen zich afvraagt wat nou precies zijn functie is?
Dan heb je de gehaasten. Zit je lekker stil de denker van Rodin na te doen, komt er een wervelwind je intieme wereldje binnengeraasd. Aan jouw deur trekken (je ziet het rode vlakje van het slot toch, súkkel!). Volgende hokje. De halve voorraad wc-papier wordt in één haal van de rol getrokken, plons plons, drie keer doortrekken en wég is 'ie weer. Onthaasten man, ontháásten!
Maar hoe interessant deze dagelijkse 'in vivo' studie ook is, voor mijn gemoed is alle onrust op het veredelde campingtoilet teveel geworden. Temeer omdat de kamer van het afdelingshoofd strategisch is gelegen tegenover de ingang van 'het kleinste kamertje'! Mijn oplossing? Ik sluip slinks naar mijn favoriete potje in de lege kantoorvleugel die we hebben achtergelaten na de verhuizing. Lekker stil, lekker schoon en lekker vertrouwd!
Niemand praat er graag over, maar over de sanitaire gewoontes van toiletbewoners zou je menig boekje vol kunnen schrijven. Dat voor straks, eerst maar eens de fysieke eigenschappen van het nieuwe onderkomen voor plasje en poepje tegen het licht houden. Bij de eerste inspectie maakte ik meteen een mindwarp naar het begin van de jaren 80. Met de middelbare school gingen we wel eens op kamp. Je kwam dan terecht op een massale tweederangscamping of een echt kamp, met barakken enzo. Nou, denk aan het sanitair van een goedkopere camping en je hebt voor ogen wat tegen me knipoogde toen ik de deur van het herentoilet voor het eerst opende.
Het heeft ook wel weer z'n positieve kanten. Door het open karakter (de deuren hebben geen onderkant, dus zelfs een onvoorziene zondvloed is geen probleem) van het nieuwe toilettenblokje, is het eenvoudig om contact te maken en houden met anderen die de babi pangang van gisteren komen wegbrengen.
Er wordt een kindje geboren! Mijn mobieltje viel bijna in de pot toen ik aanstalten maakte om 112 te bellen. Uit het hokje naast mij klonken namelijk geluiden die ik herkende van reality tv. Maar nee, de diepte van het gekreun verraadde teveel testosteron en ik stopte mijn mobieltje weer weg. Ik betrap me erop dat ik altijd een gezicht probeer te koppelen aan het gegrom, gekreun, gerochel, gefluim en gekerm uit dat hokje naast me. Is het soms die klerk in véél te bontgekleurd overhemd die altijd zijn ogen wegdraait als ik hem passeer op de gang? Of toch die brutale grapjas waarvan iedereen zich afvraagt wat nou precies zijn functie is?
Dan heb je de gehaasten. Zit je lekker stil de denker van Rodin na te doen, komt er een wervelwind je intieme wereldje binnengeraasd. Aan jouw deur trekken (je ziet het rode vlakje van het slot toch, súkkel!). Volgende hokje. De halve voorraad wc-papier wordt in één haal van de rol getrokken, plons plons, drie keer doortrekken en wég is 'ie weer. Onthaasten man, ontháásten!
Maar hoe interessant deze dagelijkse 'in vivo' studie ook is, voor mijn gemoed is alle onrust op het veredelde campingtoilet teveel geworden. Temeer omdat de kamer van het afdelingshoofd strategisch is gelegen tegenover de ingang van 'het kleinste kamertje'! Mijn oplossing? Ik sluip slinks naar mijn favoriete potje in de lege kantoorvleugel die we hebben achtergelaten na de verhuizing. Lekker stil, lekker schoon en lekker vertrouwd!
Wednesday, January 21, 2009
Een boekje open over meneer Aart
Er zijn van die mensen, die noemen mij 'meneer Aart'. Het is hun goed recht, maar ik heb er de schurft aan. Want aan wie denk je dan meteen? Juist: aan meneer Aart. De norsige kindervriend uit Sesamstraat. Visioenen van blij lachende kindergezichtjes, Pino's, Koekiemonsters en hoe al dat Sesamstraatspul nog meer heet.
Misschien komt het als een onthutsende onthulling voor je, maar meneer Aart is helemaal niet zo'n gezellige kindervriend. Sterker nog: Aart Staartjes is een neukaap! Ja, je leest het goed: voormalig acteur in een goedkope film met softporno-elementen van vaderlandse bodem. Dat had je niet verwacht hè?
In mijn virtuele videotheek kwam ik een rolprent uit de Filmmuseumcollectie tegen. 'Ibiza, zon en zonde' is de titel. Voeg daarbij het productiejaar van de film (1969, een jaar na de komst van yours truly) en mijn nieuwsgierigheid was gewekt. En raad eens wie de hoofdrol speelt? Juist: Aart Staartjes. Als pain-in-the-ass televisiejournalist die zijn nozemachtige nieuwsgierigheid aan het einde van de film met de dood moet bekopen. Niet voordat hij on-meneer Aartachtig op het strand en in een in aanbouw zijnd gebouw lekker in zijn blote kont rollebolt met voor die tijd lekkere wijven. In de verste verte geen Bert, Ernie of Sien te zien! Wel een swaffelende Aart, hoewel dát op het korrelige zwartwit moeilijk te bewijzen is.
Ik heb niks tegen Aart Staartjes hoor. ;-) 'Ibiza, zon en zonde' is geen hoogstandje in de Nederlandse filmgeschiedenis, maar wél een voorbeeld hoe je met een zeer beperkt budget een statement maakt tegen de gevestigde filmindustrie. Mocht je je een keer vervelen... haal het DVD'tje eens in je videotheek. Maar noem mij nooit meer 'meneer Aart'! Tenzij je er een potje rollebollen op een exotisch strand tegenoverstelt natuurlijk.
Misschien komt het als een onthutsende onthulling voor je, maar meneer Aart is helemaal niet zo'n gezellige kindervriend. Sterker nog: Aart Staartjes is een neukaap! Ja, je leest het goed: voormalig acteur in een goedkope film met softporno-elementen van vaderlandse bodem. Dat had je niet verwacht hè?
In mijn virtuele videotheek kwam ik een rolprent uit de Filmmuseumcollectie tegen. 'Ibiza, zon en zonde' is de titel. Voeg daarbij het productiejaar van de film (1969, een jaar na de komst van yours truly) en mijn nieuwsgierigheid was gewekt. En raad eens wie de hoofdrol speelt? Juist: Aart Staartjes. Als pain-in-the-ass televisiejournalist die zijn nozemachtige nieuwsgierigheid aan het einde van de film met de dood moet bekopen. Niet voordat hij on-meneer Aartachtig op het strand en in een in aanbouw zijnd gebouw lekker in zijn blote kont rollebolt met voor die tijd lekkere wijven. In de verste verte geen Bert, Ernie of Sien te zien! Wel een swaffelende Aart, hoewel dát op het korrelige zwartwit moeilijk te bewijzen is.
Ik heb niks tegen Aart Staartjes hoor. ;-) 'Ibiza, zon en zonde' is geen hoogstandje in de Nederlandse filmgeschiedenis, maar wél een voorbeeld hoe je met een zeer beperkt budget een statement maakt tegen de gevestigde filmindustrie. Mocht je je een keer vervelen... haal het DVD'tje eens in je videotheek. Maar noem mij nooit meer 'meneer Aart'! Tenzij je er een potje rollebollen op een exotisch strand tegenoverstelt natuurlijk.
Thursday, January 8, 2009
De Apocalyps, aka een tripje naar Bad Bentheim
Frodo houdt van autorijden, Frodo houdt van fotograferen. Ik houd van schattenzoeken met een GPS. Dat gaat prima samen! Hoewel de agenda's natuurlijk weer eens niet matchten, lukte het tóch om een datum te prikken. Daar gingen we dan, zaterdag 26 juli 2008, gewapend met elektronica en gadgets richting de Duitse grens.
Het was een warme, broeierige dag. Frodo vond het wel boeiend, dat schatzoeken met een GPS. Met name omdat je soms op van die überbizarre plekken terechtkomt. En daar kun je dan weer mooie foto's maken. Klam zwetend trokken we van locatie naar locatie rondom de Drieländersee. Wij hebben er een punt voor, de Duiters natuurlijk meteen weer een heel meer. Het derde land is overigens Nederland. Eigenlijk stiekem toch een stukje van Duitsland, we wísten het wel!
Een laatste GPS-schat moesten we laten schieten omdat de hemel boven de Dreiländersee in een opmerkelijk tempo van vaaglichtblauw veranderde in gitzwart. Onheilspellend rolde een flink onweer het meer op. Maar goed, je bent in Duitsland en daar kun je lekker eten voor weinig. Door een tropische bui reden we voorzichtig naar Bad Bentheim. Soms hagelde het zo hard dat Frodo even stopte. Er zat een barst in de voorruit en of die bestand was tegen dergelijk natuurgeweld, dat was maar de vraag.
Op een weiland voor de markante burcht die uitkijkt over het stadje Bad Bentheim hebben we in een biertent enkele genoeglijke uurtjes doorgebracht onder het genot van een drankje (nauwelijks te tillen, je snapt het; daar hebben ze geen 'fluitjes') en een lekkere maaltijd.
We vermoedden niet, dat het leuke tripje naar Duitsland zou eindigen met één van de meest fascinerende schouwspelen die we beiden ooit gezien hadden. Na het passeren van de Nederlandse grens en na enige kilometers rijden leek ging het daglicht op de snelweg A1 plotseling uit. En het was nog lang geen nacht! De nacht werd apocalyptisch verlicht door een continu geflits van een groots onweersvuurwerk aan de horizon. En regen, zóveel regen... Records zijn er die avond niet gebroken meldt het KNMI in retrospectief, maar toen we ter hoogte van Voorthuizen reden, regende het inmiddels bijna 40 mm per uur.
Sommige mensen zochten een veilig heenkomen op de vluchtstrook. Ik keek Frodo aan. Rond zijn mond speelde zijn kenmerkende mysterieuze glimlachje. Niets aan de hand. Frodo houdt van autorijden.
Op 31 december 2008 zijn Frodo en zijn vriendin Simone fataal verongelukt. Lieve vriend Frodo, ik vind het onverteerbaar, onbegrijpelijk en te verschrikkelijk voor woorden dat we geen avonturen meer zullen beleven samen.
Utrecht, 8 januari 2008
Het was een warme, broeierige dag. Frodo vond het wel boeiend, dat schatzoeken met een GPS. Met name omdat je soms op van die überbizarre plekken terechtkomt. En daar kun je dan weer mooie foto's maken. Klam zwetend trokken we van locatie naar locatie rondom de Drieländersee. Wij hebben er een punt voor, de Duiters natuurlijk meteen weer een heel meer. Het derde land is overigens Nederland. Eigenlijk stiekem toch een stukje van Duitsland, we wísten het wel!
Een laatste GPS-schat moesten we laten schieten omdat de hemel boven de Dreiländersee in een opmerkelijk tempo van vaaglichtblauw veranderde in gitzwart. Onheilspellend rolde een flink onweer het meer op. Maar goed, je bent in Duitsland en daar kun je lekker eten voor weinig. Door een tropische bui reden we voorzichtig naar Bad Bentheim. Soms hagelde het zo hard dat Frodo even stopte. Er zat een barst in de voorruit en of die bestand was tegen dergelijk natuurgeweld, dat was maar de vraag.
Op een weiland voor de markante burcht die uitkijkt over het stadje Bad Bentheim hebben we in een biertent enkele genoeglijke uurtjes doorgebracht onder het genot van een drankje (nauwelijks te tillen, je snapt het; daar hebben ze geen 'fluitjes') en een lekkere maaltijd.
We vermoedden niet, dat het leuke tripje naar Duitsland zou eindigen met één van de meest fascinerende schouwspelen die we beiden ooit gezien hadden. Na het passeren van de Nederlandse grens en na enige kilometers rijden leek ging het daglicht op de snelweg A1 plotseling uit. En het was nog lang geen nacht! De nacht werd apocalyptisch verlicht door een continu geflits van een groots onweersvuurwerk aan de horizon. En regen, zóveel regen... Records zijn er die avond niet gebroken meldt het KNMI in retrospectief, maar toen we ter hoogte van Voorthuizen reden, regende het inmiddels bijna 40 mm per uur.
Sommige mensen zochten een veilig heenkomen op de vluchtstrook. Ik keek Frodo aan. Rond zijn mond speelde zijn kenmerkende mysterieuze glimlachje. Niets aan de hand. Frodo houdt van autorijden.
Op 31 december 2008 zijn Frodo en zijn vriendin Simone fataal verongelukt. Lieve vriend Frodo, ik vind het onverteerbaar, onbegrijpelijk en te verschrikkelijk voor woorden dat we geen avonturen meer zullen beleven samen.
Utrecht, 8 januari 2008
Monday, October 13, 2008
Het shopping inferno
Wie mij een beetje kent, weet dat 'shoppen' niet bovenaan staat in mijn lijstje van favoriete activiteiten. Maar onlangs moest ik er toch aan geloven. Mijn achternichtjes (28 en 30 jaar oud) uit Wuppertal waren namelijk op bezoek.
Wuppertal is een grote stad in het Ruhrgebied. Markant is de 'Schwebebahn' aldaar, een uniek openbaar vervoersysteem uit het begin van de vorige eeuw. Er is zelfs een legende van een circusolifantje dat uit een wagen van de Schwebebahn gesprongen zou zijn en later ongedeerd uit het riviertje de Wupper weer opdook. Maar hippe kleren? Die vind je niet in Wuppertal. Daar moet je voor in Utrecht zijn.
Toen de wervelwind uit Wuppertal zich eenmaal geïnstalleerd had in
mijn huisje werd er weinig tijd verspild. En zo begon een shoppingtocht in Utrecht waarbij ik van de ene in de andere verbazing
viel. Zelf kom ik nooit veel verder dan C&A of P&C als ik een keer gek doe. Maar er is dus meer.
Sommige kledingboetiekjes voor dames hebben goed nagedacht. Ze hebben stoelen neergezet voor manlief die mee moet shoppen. Zo heb ik vanuit luxe zetels, een high seat voor een tennis arbiter en vanaf een poef eens rustig kunnen kijken. Zien hoe jonge en minder jonge dames borsten, billen en buik in de meest merkwaardige omhullingen proberen te persen. Ja ja, Sonja Bakker heeft nog veel dames niet bereikt.
'Mijn' Duitse dames deden overigens naar hartelust mee. Af en toe klonk er een daverend lachsalvo vanuit een omkleedhokje. Soms mocht ik even achter het gordijn gluren... er werd terecht gelachen.
Groot was de teleurstelling van de Mädels toen bleek dat in Utrecht op zaterdag de meeste winkels om 17.00 uur de poorten sluiten. Groot was mijn opluchting dat het niet langer duurde, want hoe graag ik mijn nichtjes ook mag, dit shoppinginferno werd me bijna te machtig. Het moet gezegd, mijn bezoek had een paar zeer charmante kledingstukjes gevonden, maar voortaan bestel ik weer uit de catalogus van Wehkamp!
Wuppertal is een grote stad in het Ruhrgebied. Markant is de 'Schwebebahn' aldaar, een uniek openbaar vervoersysteem uit het begin van de vorige eeuw. Er is zelfs een legende van een circusolifantje dat uit een wagen van de Schwebebahn gesprongen zou zijn en later ongedeerd uit het riviertje de Wupper weer opdook. Maar hippe kleren? Die vind je niet in Wuppertal. Daar moet je voor in Utrecht zijn.
Toen de wervelwind uit Wuppertal zich eenmaal geïnstalleerd had in
mijn huisje werd er weinig tijd verspild. En zo begon een shoppingtocht in Utrecht waarbij ik van de ene in de andere verbazing
viel. Zelf kom ik nooit veel verder dan C&A of P&C als ik een keer gek doe. Maar er is dus meer.
Sommige kledingboetiekjes voor dames hebben goed nagedacht. Ze hebben stoelen neergezet voor manlief die mee moet shoppen. Zo heb ik vanuit luxe zetels, een high seat voor een tennis arbiter en vanaf een poef eens rustig kunnen kijken. Zien hoe jonge en minder jonge dames borsten, billen en buik in de meest merkwaardige omhullingen proberen te persen. Ja ja, Sonja Bakker heeft nog veel dames niet bereikt.
'Mijn' Duitse dames deden overigens naar hartelust mee. Af en toe klonk er een daverend lachsalvo vanuit een omkleedhokje. Soms mocht ik even achter het gordijn gluren... er werd terecht gelachen.
Groot was de teleurstelling van de Mädels toen bleek dat in Utrecht op zaterdag de meeste winkels om 17.00 uur de poorten sluiten. Groot was mijn opluchting dat het niet langer duurde, want hoe graag ik mijn nichtjes ook mag, dit shoppinginferno werd me bijna te machtig. Het moet gezegd, mijn bezoek had een paar zeer charmante kledingstukjes gevonden, maar voortaan bestel ik weer uit de catalogus van Wehkamp!
Subscribe to:
Posts (Atom)