Wie mij een beetje kent, weet dat 'shoppen' niet bovenaan staat in mijn lijstje van favoriete activiteiten. Maar onlangs moest ik er toch aan geloven. Mijn achternichtjes (28 en 30 jaar oud) uit Wuppertal waren namelijk op bezoek.
Wuppertal is een grote stad in het Ruhrgebied. Markant is de 'Schwebebahn' aldaar, een uniek openbaar vervoersysteem uit het begin van de vorige eeuw. Er is zelfs een legende van een circusolifantje dat uit een wagen van de Schwebebahn gesprongen zou zijn en later ongedeerd uit het riviertje de Wupper weer opdook. Maar hippe kleren? Die vind je niet in Wuppertal. Daar moet je voor in Utrecht zijn.
Toen de wervelwind uit Wuppertal zich eenmaal geïnstalleerd had in
mijn huisje werd er weinig tijd verspild. En zo begon een shoppingtocht in Utrecht waarbij ik van de ene in de andere verbazing
viel. Zelf kom ik nooit veel verder dan C&A of P&C als ik een keer gek doe. Maar er is dus meer.
Sommige kledingboetiekjes voor dames hebben goed nagedacht. Ze hebben stoelen neergezet voor manlief die mee moet shoppen. Zo heb ik vanuit luxe zetels, een high seat voor een tennis arbiter en vanaf een poef eens rustig kunnen kijken. Zien hoe jonge en minder jonge dames borsten, billen en buik in de meest merkwaardige omhullingen proberen te persen. Ja ja, Sonja Bakker heeft nog veel dames niet bereikt.
'Mijn' Duitse dames deden overigens naar hartelust mee. Af en toe klonk er een daverend lachsalvo vanuit een omkleedhokje. Soms mocht ik even achter het gordijn gluren... er werd terecht gelachen.
Groot was de teleurstelling van de Mädels toen bleek dat in Utrecht op zaterdag de meeste winkels om 17.00 uur de poorten sluiten. Groot was mijn opluchting dat het niet langer duurde, want hoe graag ik mijn nichtjes ook mag, dit shoppinginferno werd me bijna te machtig. Het moet gezegd, mijn bezoek had een paar zeer charmante kledingstukjes gevonden, maar voortaan bestel ik weer uit de catalogus van Wehkamp!
Monday, October 13, 2008
Friday, September 26, 2008
Internetdaten? Story of my life!
Kijken op de klok. Over een kwartiertje is het zover. Dan ontmoet je je internetdate! Ineens is via een site een meisje je leven ingewandeld waar je alles van wilt weten. Mijn van huisuit nieuwsgierige oma draaide altijd het volgende riedeltje af als ik een vriendje of vriendinnetje voorstelde: "Heb je nog broertjes of zusjes?" En: "Leven je beide ouders nog?" Anyway: gespreksstof genoeg voor een leuke avond.
Gespannen, maar vol verwachting betrad ik het cafeetje waar we afgesproken hadden. Van buiten (rokers hè?) werd er naar me gezwaaid. Oh nee hè, een bekende! Die natuurlijk even een praatje kwam maken. Dat gaf op zich niks. Van de date was namelijk nog niet veel te bekennen. Zou ze er soms al zijn? Ik had een duidelijk beeld op mijn netvlies en keek in het rond. Zou die dame daar in de hoek...? Nee, dat kòn mijn date niet zijn.
Ik ben nogal een man van de klok en weet wel dat niet iedereen zo stipt is als ik. Maar na 20 minuten ging blijde verwachting over in ergernis: was ik f*cking gedumpt dan? Ik had wel een 06 meegekregen. Bellen, geen gehoor. Kwade SMS gestuurd, kopje thee ingeruild voor een lekkere kelk La Chouffe. Internetdaten? story of my life.
Een uur verder
Na enkele telefoontjes aan vrienden waar vrouwen in het algemeen en internetdating in het bijzonder er niet genadig afkwamen, startte ik de computer op. In de mailbox die ik gebruik voor dating zag ik een berichtje van de datingsite dat ik nog niet had opgemerkt. Die ik meestal niet open, omdat het meestal berichtjes zijn in de trant van "Me Miss Loveable, you like me very much". Maar het was een berichtje van mijn date! "Ik ben ziek naar mijn ouders gegaan, heb m'n mobiel
thuis laten liggen en kan hier niet in mijn mail. Kan je dus alleen zo bereiken". Tsja... Dus... Wie weet... wordt vervolgd. Inclusief een lesje in het gebruik van moderne mobiele communicatiemiddelen!
Gespannen, maar vol verwachting betrad ik het cafeetje waar we afgesproken hadden. Van buiten (rokers hè?) werd er naar me gezwaaid. Oh nee hè, een bekende! Die natuurlijk even een praatje kwam maken. Dat gaf op zich niks. Van de date was namelijk nog niet veel te bekennen. Zou ze er soms al zijn? Ik had een duidelijk beeld op mijn netvlies en keek in het rond. Zou die dame daar in de hoek...? Nee, dat kòn mijn date niet zijn.
Ik ben nogal een man van de klok en weet wel dat niet iedereen zo stipt is als ik. Maar na 20 minuten ging blijde verwachting over in ergernis: was ik f*cking gedumpt dan? Ik had wel een 06 meegekregen. Bellen, geen gehoor. Kwade SMS gestuurd, kopje thee ingeruild voor een lekkere kelk La Chouffe. Internetdaten? story of my life.
Een uur verder
Na enkele telefoontjes aan vrienden waar vrouwen in het algemeen en internetdating in het bijzonder er niet genadig afkwamen, startte ik de computer op. In de mailbox die ik gebruik voor dating zag ik een berichtje van de datingsite dat ik nog niet had opgemerkt. Die ik meestal niet open, omdat het meestal berichtjes zijn in de trant van "Me Miss Loveable, you like me very much". Maar het was een berichtje van mijn date! "Ik ben ziek naar mijn ouders gegaan, heb m'n mobiel
thuis laten liggen en kan hier niet in mijn mail. Kan je dus alleen zo bereiken". Tsja... Dus... Wie weet... wordt vervolgd. Inclusief een lesje in het gebruik van moderne mobiele communicatiemiddelen!
Wednesday, August 13, 2008
Ik ga op vakantie en ik neem mee...
De vakantie is in zicht... Drie weken naar Zweden staan er op het programma. Rust, ruimte, natuur en blonde dames uiteraard. ;-)
Internet gaat mee op vakantie. Want als je je Facebook niet om de paar uur ververst, wordt je virtueel doodverklaard las ik op verschillende online bronnen 'die het kunnen weten'. Toen ik dat zag, verbaasde ik me er ineens over hoezeer het internet mijn leven beheerst, er onlosmakelijk mee verbonden is. Alle vakantievoorbereidingen vonden plaats via internet. Leuke plekjes spotten om een 'stuga' (huisje) te huren via reissites en de community van google earth. Ticket boeken (prijzen vergelijken!), auto huren, routes uitstippelen via de kleinste wegen in de TomTom.
Het idee dat internet deze keer écht meegaat op vakantie via een betaalbaar pakket voor mobiel internet in het buitenland, geeft me een rustig gevoel. Ook in vlekjes op de kaart als Lilla Edet en Gamleby is mijn derde oog er nu helemaal bij en er is vast een 'buienradar.se' om te kijken of het een dagje musea of een dagje wandelen wordt. Toch jammer, dat stiekem kijken of er een open netwerkje is om even te mailen of het nieuws van thuis te scannen was ook wel spannend. Maar op je beurt moeten wachten in een smoezelig, duur internetcafé met een oneindig trage verbinding is ook niet alles.
Hoewel ik met milde spot mezelf onder de loep neem en zie hoe ik met al die elektronica als een halve cyborg de wereld doortrek, zal ik niet snel deelnemen aan een tv-programma waar ik mijn online bestaan voor een periode zou moeten staken.
Online bén ik en zal ik voor de rest van mijn aardse bestaan ook wel blijven. Beste vrienden, ik ga er even tussenuit. Zoals je niet is het niet onmogelijk dat we elkaar nog even treffen op Hyves, Facebook of ....com, in ieder geval in het najaar weer 'in het echt'!
Internet gaat mee op vakantie. Want als je je Facebook niet om de paar uur ververst, wordt je virtueel doodverklaard las ik op verschillende online bronnen 'die het kunnen weten'. Toen ik dat zag, verbaasde ik me er ineens over hoezeer het internet mijn leven beheerst, er onlosmakelijk mee verbonden is. Alle vakantievoorbereidingen vonden plaats via internet. Leuke plekjes spotten om een 'stuga' (huisje) te huren via reissites en de community van google earth. Ticket boeken (prijzen vergelijken!), auto huren, routes uitstippelen via de kleinste wegen in de TomTom.
Het idee dat internet deze keer écht meegaat op vakantie via een betaalbaar pakket voor mobiel internet in het buitenland, geeft me een rustig gevoel. Ook in vlekjes op de kaart als Lilla Edet en Gamleby is mijn derde oog er nu helemaal bij en er is vast een 'buienradar.se' om te kijken of het een dagje musea of een dagje wandelen wordt. Toch jammer, dat stiekem kijken of er een open netwerkje is om even te mailen of het nieuws van thuis te scannen was ook wel spannend. Maar op je beurt moeten wachten in een smoezelig, duur internetcafé met een oneindig trage verbinding is ook niet alles.
Hoewel ik met milde spot mezelf onder de loep neem en zie hoe ik met al die elektronica als een halve cyborg de wereld doortrek, zal ik niet snel deelnemen aan een tv-programma waar ik mijn online bestaan voor een periode zou moeten staken.
Online bén ik en zal ik voor de rest van mijn aardse bestaan ook wel blijven. Beste vrienden, ik ga er even tussenuit. Zoals je niet is het niet onmogelijk dat we elkaar nog even treffen op Hyves, Facebook of ....com, in ieder geval in het najaar weer 'in het echt'!
Wednesday, July 16, 2008
Aan de jongeren in 2082
Beste jongere,
Het is 15 juli 2008. Ik heb een leuk weekeinde gehad. Ik heb alles gedaan wat jij niet meer mag of kan. Dat begon al op woensdagavond. Met een van een verbrandingsmotor voorzien voortuig dat fossiele brandstof gebruikt (in mijn tijd heette dat een 'bus'), ben ik naar het station gereisd. Het station is een plek waar heel veel mensen samenkomen die reizen van een plek waar ze niet willen zijn naar een plek waar ze niet aan willen komen. Vreemd eigenlijk als je er goed over nadenkt, maar zo gingen die dingen in 2008.
Enfin, vanaf dit zgn. station ben ik in 40 minuten naar Schiphol gereisd. Toen lag daar inderdaad nog een vliegveld ja. Misschien woon jij wel op een voormalige startbaan! Zo'n luchthaven was destijds een merkwaardig overslagpunt voor reizigers. Omdat de samenleving in de greep van terroristen was, werd er alles aan gedaan om bomaanslagen en ander leed te voorkomen. Nagelknippertjes en flesjes water mochten niet mee op reis. En hoewel het communisme in 2008 zo'n beetje wel was afgeschaft, moest ik op Schiphol toch overal lang in de rij staan.
Tsja, beste jongere van 2082, daarna gebeurde er toch iets waarvan jouw generatie zou moeten gruwen. Zodra de vliegtuigmotoren startten werden er miljoenen trilobieten- en pleistocenen plantenlijkjes de lucht ingeblazen. De lúcht? Inderdaad, dat spul waar jij nu adem van haalt. Daar zijn we namelijk goed in, in 2008, het verbranden van antiek spul.
Vanuit het vliegtuig kon ik goed neerkijken op de wereld van toen. Voorzover het oog reikt linten van betonnen paden (snelwegen noemden we dat; plekken waar mensen in individuele fossiele brandstofverbrandertjes gezellig samen stilstaan in zgn. files).
Ik heb een leuk weekeinde gehad. Op de plek waar ik heen ging is nog veel natuur te vinden. Echte natuur en niet het surrogaat dat jouw mamma en pappa jou tonen op je holoscherm. In 2008 zijn er nog plekjes waar je lekker kunt dwalen en je alleen op de wereld kunt wanen.
Kind van 2082, ik benijd je niet. Sterker nog, ik ben blij dat ik nu leef en niet dan. Zoek in je database het woord Kooyanisqatsi eens op. Dat is een woord uit de indianentaal Hopi. Dan weet je wat ik bedoel. Er is ook een mooie film van uit 1982. Die heb ik gisteren weer eens bekeken en ik was weer onder de indruk. Voor jou hoop ik dat we de boodschap serieus hebben genomen en ik wens je oprecht een leuk leven daar in het verre 2082.
Het is 15 juli 2008. Ik heb een leuk weekeinde gehad. Ik heb alles gedaan wat jij niet meer mag of kan. Dat begon al op woensdagavond. Met een van een verbrandingsmotor voorzien voortuig dat fossiele brandstof gebruikt (in mijn tijd heette dat een 'bus'), ben ik naar het station gereisd. Het station is een plek waar heel veel mensen samenkomen die reizen van een plek waar ze niet willen zijn naar een plek waar ze niet aan willen komen. Vreemd eigenlijk als je er goed over nadenkt, maar zo gingen die dingen in 2008.
Enfin, vanaf dit zgn. station ben ik in 40 minuten naar Schiphol gereisd. Toen lag daar inderdaad nog een vliegveld ja. Misschien woon jij wel op een voormalige startbaan! Zo'n luchthaven was destijds een merkwaardig overslagpunt voor reizigers. Omdat de samenleving in de greep van terroristen was, werd er alles aan gedaan om bomaanslagen en ander leed te voorkomen. Nagelknippertjes en flesjes water mochten niet mee op reis. En hoewel het communisme in 2008 zo'n beetje wel was afgeschaft, moest ik op Schiphol toch overal lang in de rij staan.
Tsja, beste jongere van 2082, daarna gebeurde er toch iets waarvan jouw generatie zou moeten gruwen. Zodra de vliegtuigmotoren startten werden er miljoenen trilobieten- en pleistocenen plantenlijkjes de lucht ingeblazen. De lúcht? Inderdaad, dat spul waar jij nu adem van haalt. Daar zijn we namelijk goed in, in 2008, het verbranden van antiek spul.
Vanuit het vliegtuig kon ik goed neerkijken op de wereld van toen. Voorzover het oog reikt linten van betonnen paden (snelwegen noemden we dat; plekken waar mensen in individuele fossiele brandstofverbrandertjes gezellig samen stilstaan in zgn. files).
Ik heb een leuk weekeinde gehad. Op de plek waar ik heen ging is nog veel natuur te vinden. Echte natuur en niet het surrogaat dat jouw mamma en pappa jou tonen op je holoscherm. In 2008 zijn er nog plekjes waar je lekker kunt dwalen en je alleen op de wereld kunt wanen.
Kind van 2082, ik benijd je niet. Sterker nog, ik ben blij dat ik nu leef en niet dan. Zoek in je database het woord Kooyanisqatsi eens op. Dat is een woord uit de indianentaal Hopi. Dan weet je wat ik bedoel. Er is ook een mooie film van uit 1982. Die heb ik gisteren weer eens bekeken en ik was weer onder de indruk. Voor jou hoop ik dat we de boodschap serieus hebben genomen en ik wens je oprecht een leuk leven daar in het verre 2082.
Wednesday, June 25, 2008
Foto-blog: GFT-bak nieuwe stijl
Niet in Aerdenhout of Wassenaar, maar in Utrecht zag ik deze GFT-bak 'NT' 
Tuesday, June 24, 2008
De grootste skeelerbaan van Nederland
Liefhebbers van de geëvolueerde rolschaats opgelet. De grootste skeelerbaan van Nederland komt in Utrecht. Vanochtend kon ik vanuit de trein de vorderingen van de aanleg goed volgen. In tegenstelling tot veel infrastructurele wensen is dit namelijk geen luchtkasteel.
Uiteraard heb ik het over de verbreding van de A2 naar vijf banen. Stel je voor, vijf banen, vijf banen terug. Dat zijn er dus in totaal 12 als je de vluchtstroken meetelt. Als je een plaat voor je hoofd hebt, vraag je je nu natuurlijk af wat deze breed uitgemeten blikridderbaan met skeeleren te maken heeft. Nou, je hoeft geen kristallen bol te hebben om dat te kunnen zien. Een paar blokjes om en je weet het.
Je reisdoel is het dichtstbijzijnde benzinestation. En kijk daar eens naar het prijzenbord. Valt het kwartje nu? Het is niet onwaarschijnlijk dat de brandstofprijs dit jaar de 2,50 euro overschrijdt en de 3-eurogrens staat in 2009 zeker op het programma. Twee van de vijf rijbanen kunnen dus eigenlijk al meteen gereserveerd worden als fietspad en skeelerbaan. Als het autoverkeer nog verder afneemt door de prijsstijgingen kunnen we het teer uit de overbodige rijbanen gebruiken om oliederivaten te destilleren. De toekomst ziet er dus rooskleurig uit: lekker skeeleren en fietsen op ruim bemeten rijbanen, áls je met een auto moet in twintig minuten aankomen in Amsterdam en ook het milieu is ons dankbaar.
Of... Het zal toch niet... Laat de automobilist zich die nu nóg die kar niet uitjagen en staan binnenkort al die tien rijbanen vol met blik? Waarschijnlijk wel hé? Liever een potje Olvarit minder voor junior dan een kilometertje minder met de wagen. Jammer, heel jammer.
Uiteraard heb ik het over de verbreding van de A2 naar vijf banen. Stel je voor, vijf banen, vijf banen terug. Dat zijn er dus in totaal 12 als je de vluchtstroken meetelt. Als je een plaat voor je hoofd hebt, vraag je je nu natuurlijk af wat deze breed uitgemeten blikridderbaan met skeeleren te maken heeft. Nou, je hoeft geen kristallen bol te hebben om dat te kunnen zien. Een paar blokjes om en je weet het.
Je reisdoel is het dichtstbijzijnde benzinestation. En kijk daar eens naar het prijzenbord. Valt het kwartje nu? Het is niet onwaarschijnlijk dat de brandstofprijs dit jaar de 2,50 euro overschrijdt en de 3-eurogrens staat in 2009 zeker op het programma. Twee van de vijf rijbanen kunnen dus eigenlijk al meteen gereserveerd worden als fietspad en skeelerbaan. Als het autoverkeer nog verder afneemt door de prijsstijgingen kunnen we het teer uit de overbodige rijbanen gebruiken om oliederivaten te destilleren. De toekomst ziet er dus rooskleurig uit: lekker skeeleren en fietsen op ruim bemeten rijbanen, áls je met een auto moet in twintig minuten aankomen in Amsterdam en ook het milieu is ons dankbaar.
Of... Het zal toch niet... Laat de automobilist zich die nu nóg die kar niet uitjagen en staan binnenkort al die tien rijbanen vol met blik? Waarschijnlijk wel hé? Liever een potje Olvarit minder voor junior dan een kilometertje minder met de wagen. Jammer, heel jammer.
Het nieuwe rijden
Op het moment dat Oranje zich de EK uit blunderde ontstonden aan de borreltafel goede ideeën. Net was het nieuws van de volledig elektrische auto tot ons doorgedrongen. Dan wil ik er ook wel één. 's Nachts opladen via de windgenerator op het dak van mijn appartement en daar gaan we weer 300 kilometer voor noppie. Maar ja, als je eens verder wilt dan die actieradius moet je out of the box denken. Tien minuten moeten wachten op een volle accu bij een vulstation duurt me te lang. Maar dankzij Van Basten en zijn mannen is de oplossing gevonden.
Die oplossing is niet nieuw, integendeel, die wortel hangt al voor onze neus. Daarvoor moet je naar Arnhem. Daar rijdt sinds jaar en dag de trolleybus. Hoe? Juist, met een bovenleiding. Slimme studenten hebben al eens een lelijke eend van een elektromotor voorzien en reden gratis door Arnhem.
Een bovenleiding boven elke straat in Nederland is wat vergezocht, maar als je snelwegen ervan voorziet zijn we al een heel eind. De volledig elektrische auto heeft een actieradius van 300 kilometer. Iedereen rijdt weleens op de snelweg, dus dan kan de pantograaf van de elektrowagen omhoog en opladen maar. Natuurlijk moet er een goed facturatiesysteem in de auto's komen, maar er zijn ongetwijfeld slimme koppen die daarvoor een oplossing bedenken.
Was getekend 24 juni 2008 door Aart-Jan van Amerongen. Het intellectuele idee van deze uitvinding ligt bij de Blogschrijver. Overheid, als u dit briljante idee overneemt geef ik u graag mijn banknummer! Ik schrijf immers niet om vliegen te vangen! ;-)
Friday, June 13, 2008
De apocalyps aka neem eens de bus naar Mijdrecht
Mijn videocamera is kapot. Hij zegt dat de lensdop er nog opzit, maar die is er toch echt af! Gelukkig wordt de camera gratis gerepareerd. Maar daarvoor moet je wel naar Mijdrecht. Als je geen auto hebt, dan pak je de bus. Verbaas je: je kan dus met de bus naar Mijdrecht vanuit Utrecht. Voor de liefhebber: lijn 140 richting Uithoorn.
En zo kwam het lieve lezers, aan het einde van de warmste meimaand sinds bijna een eeuw, dat ik met een dooie videocamera in mijn tas met lijn 140 rechtstreeks de apocalyps inreed. Die begint namelijk als je Utrecht in westelijke richting verlaat en eigenlijk houdt 't nooit meer op.
Wie Utrecht kent, vermoedt nu wel dat ik het over de vele bouwwerkzaamheden rondom de Domstad heb. Het is echt bizar. Je denkt 'Mijdrecht, een mooi ritje door het groene hart van Nederland'. Vergeet het maar. De bus verlaat via westelijke richting Utrecht, slingert door de nieuwbouw van De Meern en Vleuten (Leidscherijn voor intimi) en gaat dan een stukje via de A12 richting Loosdrechtse plassen. En zo beleefde ik het lelijkste halfuurtje sinds mensenheugenis. Eén en al bouwput. Opengebroken wegen, halfafgemaakte bruggen, spoor- en snelwegen. Braakliggende terreinen die langzaam terugveroverd worden door snakkende struikjes en grasjes op de niet aflatende expansiedrang van de Randstad.
Als je kokervisie hebt is er niets aan de hand. Een enkel mooi boerderijtje of toefje authentiek groen is er wel. Maar niet links, rechts of erlangs kijken hoor! Want dan is het feest meteen afgelopen.
Daar in die bus 140 heb ik serieus overwogen om meteen mijn emigratiepapieren maar in te vullen, wég van dit apocalyptische schouwspel. Maar wel eerst mijn videocamera ophalen als 'ie gerepareerd is.
En zo kwam het lieve lezers, aan het einde van de warmste meimaand sinds bijna een eeuw, dat ik met een dooie videocamera in mijn tas met lijn 140 rechtstreeks de apocalyps inreed. Die begint namelijk als je Utrecht in westelijke richting verlaat en eigenlijk houdt 't nooit meer op.
Wie Utrecht kent, vermoedt nu wel dat ik het over de vele bouwwerkzaamheden rondom de Domstad heb. Het is echt bizar. Je denkt 'Mijdrecht, een mooi ritje door het groene hart van Nederland'. Vergeet het maar. De bus verlaat via westelijke richting Utrecht, slingert door de nieuwbouw van De Meern en Vleuten (Leidscherijn voor intimi) en gaat dan een stukje via de A12 richting Loosdrechtse plassen. En zo beleefde ik het lelijkste halfuurtje sinds mensenheugenis. Eén en al bouwput. Opengebroken wegen, halfafgemaakte bruggen, spoor- en snelwegen. Braakliggende terreinen die langzaam terugveroverd worden door snakkende struikjes en grasjes op de niet aflatende expansiedrang van de Randstad.
Als je kokervisie hebt is er niets aan de hand. Een enkel mooi boerderijtje of toefje authentiek groen is er wel. Maar niet links, rechts of erlangs kijken hoor! Want dan is het feest meteen afgelopen.
Daar in die bus 140 heb ik serieus overwogen om meteen mijn emigratiepapieren maar in te vullen, wég van dit apocalyptische schouwspel. Maar wel eerst mijn videocamera ophalen als 'ie gerepareerd is.
Sonja? Neem de trein!
Efteling april 2008. Na het nuttigen van een heerlijke punt vlaai kijk ik een goede kennis van me eens goed aan. Wat is er toch anders aan hem? Hij ziet er goed uit. "Twintig kilo eraf dankzij Sonja!", luidt zijn enthousiaste antwoord als ik hem ernaar vraag.
Dat is niet misselijk natuurlijk. Wie mij kent, zal mijn conclusie delen dat een paar pondjes (ok, minimaal 5 kilo) eraf me best goed zou doen. Maar op de één of andere manier trekt een eetbeperking tot eierkoeken, Japanse crackers en 20 gram aardappelen, pasta of rijst per dag me niet zo erg aan.
Gelukkig heeft de NS er wat op gevonden. De spoorkezen gaan namelijk in Welness. Frequente spoorreizigers weten het al: dankzij het feit dat een station nooit ligt waar jij wilt vertrekken of aankomen krijg je je dagelijkse portie beweging ruimschoots te pakken. Gezond! Door de stress van treinen die niet aankomen of vertrekken versnelt je stofwisseling: extra calorieen verbranden! Maar de nieuwste wellness-actie van de NS vind ik de sympathiekste. Het is... de camera bij de toegang tot het station in Utrecht Centraal. Die bevat namelijk een Sonjamodule. Hoe dik je ook bent, op de monitor word je aan iedereen die het wil zien getoond in je ideale proporties. Toegegeven, de photocam is wat wazig, dus ga zelf maar eens kijken om je te overtuigen!
Sonja Bakker? Pûh. Ik reis me slank met de NS!
Dat is niet misselijk natuurlijk. Wie mij kent, zal mijn conclusie delen dat een paar pondjes (ok, minimaal 5 kilo) eraf me best goed zou doen. Maar op de één of andere manier trekt een eetbeperking tot eierkoeken, Japanse crackers en 20 gram aardappelen, pasta of rijst per dag me niet zo erg aan.
Gelukkig heeft de NS er wat op gevonden. De spoorkezen gaan namelijk in Welness. Frequente spoorreizigers weten het al: dankzij het feit dat een station nooit ligt waar jij wilt vertrekken of aankomen krijg je je dagelijkse portie beweging ruimschoots te pakken. Gezond! Door de stress van treinen die niet aankomen of vertrekken versnelt je stofwisseling: extra calorieen verbranden! Maar de nieuwste wellness-actie van de NS vind ik de sympathiekste. Het is... de camera bij de toegang tot het station in Utrecht Centraal. Die bevat namelijk een Sonjamodule. Hoe dik je ook bent, op de monitor word je aan iedereen die het wil zien getoond in je ideale proporties. Toegegeven, de photocam is wat wazig, dus ga zelf maar eens kijken om je te overtuigen!
Sonja Bakker? Pûh. Ik reis me slank met de NS!
Goed geregeld
Na een korte sprint had ik dan toch de trein nog gehaald. Stipt om 7.29 uur klonk het fluitsignaal en reden we weg. Nu nog een plekje zoeken, dat is natuurlijk altijd een uitdaging. Ik zag gelukkig nog een vrije plaats en maakte aanstalten om te gaan zitten. "Meneer, kunt u niet lezen?" klonk het bars. Ik keek even rond en ja natuurlijk, dit was het treinstel uitsluitend voor mensen boven de 1.80 meter. Dan maar verderop kijken. Ik passeerde de wagons voor mensen zonder tas, passagiers met een Nokia-telefoon en de gelukkigen met de juiste kaart hadden plaatsgenomen in het reizigersgedeelte speciaal voor reizigers met een maand- of jaarkaart. Uiteindelijk, ik smokkelde toch een beetje, vond ik helemaal in de punt van de trein een plekje in het portaaltje voor mensen met niet-zwarte sokken.
We wonen in een land dat aan elkaar hangt van regeltjes. Voor alles wat je kunt bedenken staat wel iets vast. Met enig zweten denk ik nog terug aan het theorie-examen voor het rijbewijs. De beeldtaal op de weg is overweldigend en soms verwarrend. Wie z'n heil gaat zoeken in de Nederlandse natuur komt er helaas ook bekaaid vanaf. Als je al een gebied vindt waar geen artikel 461 van het wetboek van strafrecht geldt (verboden toegang) dan nog is de toegang strikt geregeld. Vind je iets dat op een pad lijkt, dan is het nog maar afwachten of je een wandelpad treft, een paardentracé, een weg voor paard én wagen, een track voor mountainbikers, nordic walkers of gewone fietsers. Wee je gebeente als je een 'verkeerd' pad betreedt, de legitieme gebruikers helpen je er wel aan herinneren dat je niet goed zit. En over regeltjes op het werk waarbij met name de ongeschreven exemplaren notoir zijn, begin ik maar geeneens!
Natuurlijk kunnen we niet zonder regels en regeltjes. Maar ontloop ze gewoon eens. Of interpreteer ze op je eigen manier en maak een statement! Succes en in ieder geval lol gegarandeerd.
De vrouw tegenover me keek argwanend naar mijn schoenen. Dúrf eens een opmerking over mijn sokken te maken!!!
We wonen in een land dat aan elkaar hangt van regeltjes. Voor alles wat je kunt bedenken staat wel iets vast. Met enig zweten denk ik nog terug aan het theorie-examen voor het rijbewijs. De beeldtaal op de weg is overweldigend en soms verwarrend. Wie z'n heil gaat zoeken in de Nederlandse natuur komt er helaas ook bekaaid vanaf. Als je al een gebied vindt waar geen artikel 461 van het wetboek van strafrecht geldt (verboden toegang) dan nog is de toegang strikt geregeld. Vind je iets dat op een pad lijkt, dan is het nog maar afwachten of je een wandelpad treft, een paardentracé, een weg voor paard én wagen, een track voor mountainbikers, nordic walkers of gewone fietsers. Wee je gebeente als je een 'verkeerd' pad betreedt, de legitieme gebruikers helpen je er wel aan herinneren dat je niet goed zit. En over regeltjes op het werk waarbij met name de ongeschreven exemplaren notoir zijn, begin ik maar geeneens!
Natuurlijk kunnen we niet zonder regels en regeltjes. Maar ontloop ze gewoon eens. Of interpreteer ze op je eigen manier en maak een statement! Succes en in ieder geval lol gegarandeerd.
De vrouw tegenover me keek argwanend naar mijn schoenen. Dúrf eens een opmerking over mijn sokken te maken!!!
Alle gaatjesneuzen verzamelen!
Wanneer je als gedetacheerd webredacteur bij 'de mensen thuiskomt' maak je natuurlijk van alles mee. Berucht is het woud aan afkortingen waarmee je geconfronteerd wordt als je start.
Bij de overheidsorganisatie waar ik op dit moment werk maken ze het nog bonter. Daar is namelijk het gebruik van de Nederlandsche taal grondig op de schop gegaan. En zo rol ik van de ene in de andere verbazing tijdens lunches en met name vergaderingen.
Zo worden dagelijkse gebeurtenissen DAGdagelijkse gebeurtenissen. Hoewel ik niet voor een overheidsorganisatie in de luchtvaart werk, zijn termen uit deze branche zeer populair. 'Hoe we dat gaan aanvliegen' is een uitdrukking die ik ook elders hoor. Maar hier worden deelnemers aan vergaderingen ook nog eens op 'gelijke vlieghoogte' gebracht. Een vergadering wordt besloten met 'nabranders'. Ok, de juiste vliegtuigterm is 'naverbrander', maar je moet toegeven dat het er erg op lijkt.
Maar dan de gaatjesneus. Dat is me er eentje! Maar wat voor eentje? Een kwaaie, dat staat vast. Als je dat predikaat eenmaal te pakken hebt, wordt het tijd om je op een heel verschillende vlieghoogte te begeven! Gelukkig ben ik een HGL'er met ATP-bevoegdheden!
Bij de overheidsorganisatie waar ik op dit moment werk maken ze het nog bonter. Daar is namelijk het gebruik van de Nederlandsche taal grondig op de schop gegaan. En zo rol ik van de ene in de andere verbazing tijdens lunches en met name vergaderingen.
Zo worden dagelijkse gebeurtenissen DAGdagelijkse gebeurtenissen. Hoewel ik niet voor een overheidsorganisatie in de luchtvaart werk, zijn termen uit deze branche zeer populair. 'Hoe we dat gaan aanvliegen' is een uitdrukking die ik ook elders hoor. Maar hier worden deelnemers aan vergaderingen ook nog eens op 'gelijke vlieghoogte' gebracht. Een vergadering wordt besloten met 'nabranders'. Ok, de juiste vliegtuigterm is 'naverbrander', maar je moet toegeven dat het er erg op lijkt.
Maar dan de gaatjesneus. Dat is me er eentje! Maar wat voor eentje? Een kwaaie, dat staat vast. Als je dat predikaat eenmaal te pakken hebt, wordt het tijd om je op een heel verschillende vlieghoogte te begeven! Gelukkig ben ik een HGL'er met ATP-bevoegdheden!
mobiel
Vandaag toch eens een mooie primeur. Een blogje dat op (voor mij althans) op de manier van de toekomst geschreven is. Gaat het dus niet zozeer om de inhoud van dit verhaaltje? Natuurlijk ook wel, maar kenmerkend vind ik de manier waarop het totstandgekomen is. Lekker onderweg in de trein namelijk. Is dat zo bijzonder dan? Iets in de trein schrijven kan toch al tijden? Ja, dat is zeker waar. Maar voor mij is het een interessante ontwikkeling, waar ik veel mogelijkheden voor zie.
Mijn beroep is webredacteur. Leuk, uitdagend, vernieuwend, maar ook soms hopeloos ouderwets. Ik heb een beroep waar locatie op zich geen rol zou moeten spelen. Geef mij een computer en een internetverbinding en ik ben klaar. Maar ik heb nog nooit zoveel gereisd voor mijn werk als de afgelopen jaren! Bizar eigenlijk.
Daarom vind ik het dan ook zo leuk om in de trein op mijn laptopje met mobiel internet dit stukje te tikken. Het kan namelijk prima, werken waar en wanneer je maar wilt. Van 90 treinminuten per dag kan je op die manier prima zeker de helft gebruiken voor werkzaken en dat maakt het reizen naar een andere plaats voor je werk alweer een stuk aantrekkelijker, bijvoorbeeld door extra inkomsten of minder uren maken op de locatie waar je heen moet.
Het is de kant die we volgens mij onherroepelijk opgaan in Nederland. De wegen raken voller en ook de trein gaat niet altijd even vlot meer. Ook al wil je wel, is het vaker stilstaan dan rennen geblazen. Heerlijk toch als jij al werkuren aan het maken bent terwijl anderen die perse om half negen op kantoor moeten zijn zuchten in de trein die door een 'wissel- en seinstoring' maar niet verder wil?
Eén van de dingen die ik de komende tijd op mijn werkgebied wil onderzoeken, is het creatief omgaan met mensen, middelen en locaties. De starre werkplek op kantoor van zo-tot-zo laat: dat is een archaïsch werkbeeld waar we maar eens vanaf moeten. Dat zal bij veel werk- en opdrachtgevers een belangrijke mentaliteitsomslag vereisen. Maar uiteindelijk wordt iedereen daar volgens mij beter van.
Lees je dit blogje en denk je “hee, ik heb wel ideeën om mobiel werken te bevorderen en wil weleens hierover sparren”, meld je dan via mijn Hyves en wie weet kunnen we samenwerken aan de ontwikkeling van webredacteur (of andere functies waar dit goed zou kunnen) tot een nóg innovatiever beroep.
Bestemming bereikt; ik ga afsluiten!
Mijn beroep is webredacteur. Leuk, uitdagend, vernieuwend, maar ook soms hopeloos ouderwets. Ik heb een beroep waar locatie op zich geen rol zou moeten spelen. Geef mij een computer en een internetverbinding en ik ben klaar. Maar ik heb nog nooit zoveel gereisd voor mijn werk als de afgelopen jaren! Bizar eigenlijk.
Daarom vind ik het dan ook zo leuk om in de trein op mijn laptopje met mobiel internet dit stukje te tikken. Het kan namelijk prima, werken waar en wanneer je maar wilt. Van 90 treinminuten per dag kan je op die manier prima zeker de helft gebruiken voor werkzaken en dat maakt het reizen naar een andere plaats voor je werk alweer een stuk aantrekkelijker, bijvoorbeeld door extra inkomsten of minder uren maken op de locatie waar je heen moet.
Het is de kant die we volgens mij onherroepelijk opgaan in Nederland. De wegen raken voller en ook de trein gaat niet altijd even vlot meer. Ook al wil je wel, is het vaker stilstaan dan rennen geblazen. Heerlijk toch als jij al werkuren aan het maken bent terwijl anderen die perse om half negen op kantoor moeten zijn zuchten in de trein die door een 'wissel- en seinstoring' maar niet verder wil?
Eén van de dingen die ik de komende tijd op mijn werkgebied wil onderzoeken, is het creatief omgaan met mensen, middelen en locaties. De starre werkplek op kantoor van zo-tot-zo laat: dat is een archaïsch werkbeeld waar we maar eens vanaf moeten. Dat zal bij veel werk- en opdrachtgevers een belangrijke mentaliteitsomslag vereisen. Maar uiteindelijk wordt iedereen daar volgens mij beter van.
Lees je dit blogje en denk je “hee, ik heb wel ideeën om mobiel werken te bevorderen en wil weleens hierover sparren”, meld je dan via mijn Hyves en wie weet kunnen we samenwerken aan de ontwikkeling van webredacteur (of andere functies waar dit goed zou kunnen) tot een nóg innovatiever beroep.
Bestemming bereikt; ik ga afsluiten!
Moeiegoggel!
Lekker kannenpoeken eten in de Vage Luursche. Als hier je mondhoeken van opkrullen heeft het zin om verder te lezen, want deze blog gaat over woordgrapjes. Als kind vond ik het al leuk om met taal te spelen. De oudste bewaarde uitspraak is “lot ep!” Sinds dat moment was het hek van de dam.
Het leven kan ik je verzekeren, is veel leuker als je speelt met de taal terwijl je kijkt naar de dingen om je heen. Een lantaarnpaal wordt een pantaarnlaal, dus bus halen de hus balen en van een tuktuk kun je maken... vul zelf maar in. Een rondje lopen? Een londje ropen. Wel eens een ejtsak amesac langs de weg gezien? Je tante Nan wordt 'nante Tan'.
Een saaie dag op het werk wordt vanzelf weer levendig. Ik wil even met je sparren, ik wil speven met je arren. Ga je mee lunchen... ga je lee munchen? De chef is boos, de bef is choos
Bekijk de dag met andere ogen, maak ook eens een goordwrapje! Daar heb je KPN echt niet noor vodig.
Het leven kan ik je verzekeren, is veel leuker als je speelt met de taal terwijl je kijkt naar de dingen om je heen. Een lantaarnpaal wordt een pantaarnlaal, dus bus halen de hus balen en van een tuktuk kun je maken... vul zelf maar in. Een rondje lopen? Een londje ropen. Wel eens een ejtsak amesac langs de weg gezien? Je tante Nan wordt 'nante Tan'.
Een saaie dag op het werk wordt vanzelf weer levendig. Ik wil even met je sparren, ik wil speven met je arren. Ga je mee lunchen... ga je lee munchen? De chef is boos, de bef is choos
Bekijk de dag met andere ogen, maak ook eens een goordwrapje! Daar heb je KPN echt niet noor vodig.
Ons dagelijks brood
Het wereldnieuws zal ik er niet mee halen, maar dat hoeft ook niet. Voor mij was het een opzienbarende gebeurtenis vandaag. Ik heb namelijk voor het eerst in mijn bijna 40-jarig bestaan een brood gebakken. Dat is nog 's iets anders dan webpagina's in elkaar flansen. Een eeuwenoud ambacht in de praktijk brengen is toch een behoorlijke prestatie, vind je niet? Ik zal eerlijk zijn, de broodmix was van de Aldi. Een beetje water erbij en de gebruiksaanwijzing goed lezen. Maar het handwerk was van Aart-Jan!
Was het de moeite waard? Ja, ik vind van wel. Het is een lekker brood geworden. Wat de nieuwe dienstregeling van de NS me morgen ook brengt, ik knabbel tevreden aan een zelfgebakken boterham!
Was het de moeite waard? Ja, ik vind van wel. Het is een lekker brood geworden. Wat de nieuwe dienstregeling van de NS me morgen ook brengt, ik knabbel tevreden aan een zelfgebakken boterham!
Sneeuw
"Sneeuw gevallen in de Ardennen". Triomfantelijk stond dat op nu.nl. Heb jij weleens sneeuw gezien? In Nederland? Misschien ben je op wintersport geweest waar 'sneeuw' met van die grote blaaskanonnen de piste op wordt geblazen. Maar da's geen sneeuw natuurlijk.
De beste witte herinnering voor mij is van rond 1978. Ja, toen was ik er al! Stapels sneeuw, gewoon in de tuin en op straat. Verkeer dat vaststond, sneeuwpret op school. Donkere dagen door sneeuwval. Op je plaat gaan als je je naar buiten begaf, een mysterieuze witte wereld buiten.
Vandaag was het even wit in het Utrechtse. Een korreltje hagel uit een diepzwarte lucht! Hoera! Maar sneeuw in de Ardennen. Daar kan ik niet aan tippen. Een kabinet kunnen ze er niet samenstellen, maar een witte wereld hebben de zuiderburen definitely op ons voor!
De beste witte herinnering voor mij is van rond 1978. Ja, toen was ik er al! Stapels sneeuw, gewoon in de tuin en op straat. Verkeer dat vaststond, sneeuwpret op school. Donkere dagen door sneeuwval. Op je plaat gaan als je je naar buiten begaf, een mysterieuze witte wereld buiten.
Vandaag was het even wit in het Utrechtse. Een korreltje hagel uit een diepzwarte lucht! Hoera! Maar sneeuw in de Ardennen. Daar kan ik niet aan tippen. Een kabinet kunnen ze er niet samenstellen, maar een witte wereld hebben de zuiderburen definitely op ons voor!
Mijn nieuwe auto
Mensen die mij een beetje kennen die weten het wel. Ik ben niet zo'n voorstander van autorijden. Al dat geneuzel met files, fijnstof, parkeerproblemen... nee, wat mij betreft moesten mensen zoveel mogelijk de auto uitgejaagd worden.
Voltooid verleden tijd! Want ik ben mijn droomauto tegengekomen. Een heel individueel model dat precies bij mij past. Wel wat kilometers op de teller, maar een prima karretje hoor, werd mij verzekerd.
Voltooid verleden tijd! Want ik ben mijn droomauto tegengekomen. Een heel individueel model dat precies bij mij past. Wel wat kilometers op de teller, maar een prima karretje hoor, werd mij verzekerd.
Wereldmondharmonicadag
Gisteren liep ik met een vriendin naar het station. Ergens in Amsterdam. Het was wel gezellig volgens mij. Wat me wel een beetje verbaasde, was dat ze af en toe een beetje naar rechts neigde (ik liep links) en aparte geluidjes voortbracht. Oh... een mondharmonica!
Nu ik dit in de gaten had viel het me pas op. Iedereen speelde op een mondharmonica! Sommigen in stealth mode, zoals mijn vriendin. Sommigen gewoon lekker open en bloot. Tetteren maar!
Het was immers wereldmondharmonicadag op 29 oktober! Hoe kon ik dat nou vergeten zijn?
Aart-Jan kieriewierie? Nee hoor, gewoon weer 's een aparte droom gehad
Nu ik dit in de gaten had viel het me pas op. Iedereen speelde op een mondharmonica! Sommigen in stealth mode, zoals mijn vriendin. Sommigen gewoon lekker open en bloot. Tetteren maar!
Het was immers wereldmondharmonicadag op 29 oktober! Hoe kon ik dat nou vergeten zijn?
Aart-Jan kieriewierie? Nee hoor, gewoon weer 's een aparte droom gehad
De laatste single
Vanochtend heb ik toch maar eens even naar het CBS gebeld. “U wordt zo spoedig mogelijk geholpen”. Tsja. Maar inderdaad had ik na drie keer doorverbonden te zijn de juiste persoon aan de lijn. Mijn vermoedens werden bevestigd: er zijn geen singles meer in Nederland. “Meneer, u heeft het volledig bij het rechte eind”, vertelde de vriendelijke ambtenaar me. “Inderdaad zijn er geen singles meer in Nederland. Vinexwijken met jonge gezinnetjes kan ik u in overvloed leveren.”
Daar was ik niet in geïnteresseerd. Ik wist genoeg. Want ik had het best bewaarde geheim van Nederland ontrafeld! Er wordt genoeg over gesproken: singles. Er zijn ook websites voor. Relatieplanet, Parship, noem maar op. Maar ik zíe ze niet, al die singles! Zíjn ze er eigenlijk wel? Nee dus!
In mijn werk kom ik in veel verschillende organisaties en natuurlijk ‘scout’ ik zo’n nieuwe organisatie op potentiële dates. No way. Niks, noppes, nada. Keurig allemaal getrouwd, samenwonend, gezinnetje. Ook in de trein is het goed singles zoeken. Daar hoor je continu: “Waar ben je nu? Ik zit in de trein. Ja. Ja, ik doe nog wel wat boodschappen”. Niet single. Geen enkele single!
Nee mensen, ik weet genoeg. Ik ga het Guinness book of records bellen om te vertellen dat… ik de laatste single ben!
Daar was ik niet in geïnteresseerd. Ik wist genoeg. Want ik had het best bewaarde geheim van Nederland ontrafeld! Er wordt genoeg over gesproken: singles. Er zijn ook websites voor. Relatieplanet, Parship, noem maar op. Maar ik zíe ze niet, al die singles! Zíjn ze er eigenlijk wel? Nee dus!
In mijn werk kom ik in veel verschillende organisaties en natuurlijk ‘scout’ ik zo’n nieuwe organisatie op potentiële dates. No way. Niks, noppes, nada. Keurig allemaal getrouwd, samenwonend, gezinnetje. Ook in de trein is het goed singles zoeken. Daar hoor je continu: “Waar ben je nu? Ik zit in de trein. Ja. Ja, ik doe nog wel wat boodschappen”. Niet single. Geen enkele single!
Nee mensen, ik weet genoeg. Ik ga het Guinness book of records bellen om te vertellen dat… ik de laatste single ben!
Utrecht centraal 7.02 uur
Rond zevenen ’s ochtends vertrekt mijn trein vanuit Utrecht Centraal naar Arnhem. Dat is… erg vroeg. Stipt om zeven uur gaat daar altijd de ICE International aan vooraf. Normaal gesproken is dat ding een ‘pain in the ass’, want als het snelheidsmonster naar Duitsland een paar minuten te laat is, dreig ik mijn overstap in Arnhem te missen.
Vanochtend ging alles volgens dienstregeling. Met mijn slaperige hoofd zag ik de ICE ‘sharp’ om zeven uur wegrijden van het perron aan de overkant. In de verte diende mijn intercity zich al aan.
Toch was het niet helemaal business as usual. Op het perron waar net de ICE reizigers oppikte met een verre bestemming, waren een oudere dame en een jongetje achtergebleven. Nog even wuifde het jongetje naar de achterlichten van de trein en barstte daarna in een onbedaarlijk huilen uit. Kennelijk waren pappa of mamma vertrokken voor een businesstrip naar München en mocht junior bij oma en opa logeren. Maar toch… hoe rationeel ook. Door dat hartstochtelijke huilen was ik toch even van mijn stuk. Een verlaten perron. Een klein jochie zonder ouders, huilend met een knuffel in zijn handjes. Een oma die er ook even geen raad meer mee wist.
Het tableau vivant dat ik zag duurde misschien twintig seconden. Daarna denderde de intercity naar Arnhem voor en was de magie voorbij. De overstap in Arnhem heb ik op mijn sloffen gehaald.
Vanochtend ging alles volgens dienstregeling. Met mijn slaperige hoofd zag ik de ICE ‘sharp’ om zeven uur wegrijden van het perron aan de overkant. In de verte diende mijn intercity zich al aan.
Toch was het niet helemaal business as usual. Op het perron waar net de ICE reizigers oppikte met een verre bestemming, waren een oudere dame en een jongetje achtergebleven. Nog even wuifde het jongetje naar de achterlichten van de trein en barstte daarna in een onbedaarlijk huilen uit. Kennelijk waren pappa of mamma vertrokken voor een businesstrip naar München en mocht junior bij oma en opa logeren. Maar toch… hoe rationeel ook. Door dat hartstochtelijke huilen was ik toch even van mijn stuk. Een verlaten perron. Een klein jochie zonder ouders, huilend met een knuffel in zijn handjes. Een oma die er ook even geen raad meer mee wist.
Het tableau vivant dat ik zag duurde misschien twintig seconden. Daarna denderde de intercity naar Arnhem voor en was de magie voorbij. De overstap in Arnhem heb ik op mijn sloffen gehaald.
Eindelijk sneeuw
Vannacht gingen er in dromenland weer eens wat mensen dood. Ook vielen er kiezen uit. Raar als die zo los in je mond bungelen dat je ze er met een eenvoudige beweging zó uit kan halen.
Het bruiste dus weer eens goed onder de hersenpan. De dood en uitvallende tanden en kiezen zijn regelmatig terugkerende thema’s in mijn dromen. Daar word je niet vrolijk wakker van.
Gelukkig waren er de afgelopen nacht ook leuke beelden, want ondanks de klimaatverandering buiten, was het sneeuwerig en glad binnenshoofds! Ik droomde dat ik lekker glibberend op de fiets op weg was… waarnaartoe weet ik niet. Waarom weet ik ook niet. Wel dat de stad (Utrecht?) verstild was, donker en dat de maagdelijk verse sneeuw helder afstak onder het schijnsel van de straatlantaarns terwijl ik er fietste. Mooie poëtische beelden
Het bruiste dus weer eens goed onder de hersenpan. De dood en uitvallende tanden en kiezen zijn regelmatig terugkerende thema’s in mijn dromen. Daar word je niet vrolijk wakker van.
Gelukkig waren er de afgelopen nacht ook leuke beelden, want ondanks de klimaatverandering buiten, was het sneeuwerig en glad binnenshoofds! Ik droomde dat ik lekker glibberend op de fiets op weg was… waarnaartoe weet ik niet. Waarom weet ik ook niet. Wel dat de stad (Utrecht?) verstild was, donker en dat de maagdelijk verse sneeuw helder afstak onder het schijnsel van de straatlantaarns terwijl ik er fietste. Mooie poëtische beelden
These dreams
Een pand nabij de inundatiewerken van Utrecht met een behoorlijke lap grond eromheen dat 50 jaar onbewoond was. Dat lijkt bijna onmogelijk. Is het ook, behalve in je dromen. Ik blijf me verbazen over al die hersenspinselen aan gene zijde van de bewustzijnsbarrière en heb besloten voorzover ik mij de dromen herinner, ze toe te vertrouwen aan mijn Blog op Hyves. Een soort verslag van de dagelijkse dingen, maar dan anders zeg maar
Een goede vriendin van mij (die in werkelijkheid aan de Linge woont) heeft dat fraaie vestingwerkenhuisje dan toch maar gekocht. Een ander opmerkelijk fenomeen in deze droom betrof de transitie van vriendin tot (van héél lang geleden) buurmeisje, temeer omdat dat buurmeisje destijds geen omkijkpotentie had, maar in mijn droom wel degelijk.
Een goede vriendin van mij (die in werkelijkheid aan de Linge woont) heeft dat fraaie vestingwerkenhuisje dan toch maar gekocht. Een ander opmerkelijk fenomeen in deze droom betrof de transitie van vriendin tot (van héél lang geleden) buurmeisje, temeer omdat dat buurmeisje destijds geen omkijkpotentie had, maar in mijn droom wel degelijk.
In Cuba
Vannacht was ik even in Cuba. Dat herkende ik aan het feit dat ik een Amerikaanse oldtimer bestuurde. Verder leken de straten waarin ik rondreed me wel goed te passen bij Havanna. Dát ik in een voorwereldlijke auto rondreed in dit Midden-Amerikaanse land verbaasde me vreemd genoeg niet. Maar dat is wel vaker in een droom.
Ik droom namelijk regelmatig over het rijden in een auto. Het verbindende element bij deze droomvariant is vrijwel altijd dat ik de controle over de rit dreig te verliezen. Bijvoorbeeld achteruit een sloot inrijden en de rem doet het niet.
Ook in Havanna verging het me niet anders, met dit verschil dat ik er de fun wel van inzag. Het was namelijk de bedoeling dat ik op een parkeerplaats zou parkeren nabij een groot plein, om daarna een hapje te gaan eten in een restaurant.
Maar ook al remde ik tot de bodemplaat, ik karde steeds de ingang van de parkeerplaats voorbij, nam even verderop met gierende banden de bocht en reed een aantal blokjes om de parking heen. Uiteindelijk reed ik dan maar rechtdoor, waarna ik vreemd genoeg wel kon stoppen voor een rood licht.
Daar was het mijn ongeduld met de Havaanse politie-agent die het verkeer er stond te regelen dat ik met gierende banden wegreed en een relatief nieuw uitziend stuk autobaan op stoof.
De rit eindigde omdat ik na het nemen van een bocht in een bouwput van een metro terechtkwam en oncontroleerbaar naar beneden denderde over het tracé in de sporen waar de rails gepland waren. Tijdens de rit brokkelde de oldtimer om mij heen af en de rit eindigde in een bos, waar ik verbaasd tot stilstand kwam met restanten automobiel die nog om mij heendwarrelden
Ik droom namelijk regelmatig over het rijden in een auto. Het verbindende element bij deze droomvariant is vrijwel altijd dat ik de controle over de rit dreig te verliezen. Bijvoorbeeld achteruit een sloot inrijden en de rem doet het niet.
Ook in Havanna verging het me niet anders, met dit verschil dat ik er de fun wel van inzag. Het was namelijk de bedoeling dat ik op een parkeerplaats zou parkeren nabij een groot plein, om daarna een hapje te gaan eten in een restaurant.
Maar ook al remde ik tot de bodemplaat, ik karde steeds de ingang van de parkeerplaats voorbij, nam even verderop met gierende banden de bocht en reed een aantal blokjes om de parking heen. Uiteindelijk reed ik dan maar rechtdoor, waarna ik vreemd genoeg wel kon stoppen voor een rood licht.
Daar was het mijn ongeduld met de Havaanse politie-agent die het verkeer er stond te regelen dat ik met gierende banden wegreed en een relatief nieuw uitziend stuk autobaan op stoof.
De rit eindigde omdat ik na het nemen van een bocht in een bouwput van een metro terechtkwam en oncontroleerbaar naar beneden denderde over het tracé in de sporen waar de rails gepland waren. Tijdens de rit brokkelde de oldtimer om mij heen af en de rit eindigde in een bos, waar ik verbaasd tot stilstand kwam met restanten automobiel die nog om mij heendwarrelden
Utrecht aan zee
"An inconvenient truth" al gezien? Ik ben al bezig met mijn middenstandsdiploma. Want Utrecht was het, maar in deze bizarre klimatologische tijden wordt Utrecht meer dan ooit "hot". Al Gore heeft immers voorspeld dat de zeespiegel binnenkort tot aan mijn voordeur komt. Da's mooi, begin ik een pension. "Zimmer Frei" voor de Ecoduitsers die in mijn buurtje een kuil willen graven. De Dom krijgt een (spaar)lamp en wordt geupgrade tot vuurtoren. Het postklimatologische leven is echt zo'n ramp nog niet.
Ook de Universiteit Utrecht denkt mee over de toekomst. Toen ik laatst door de Uithof fietste, zag ik dat dit kennisinstituut al voorbereid is op het moment dat we echt uit de auto zullen moeten... zie foto.
Ook de Universiteit Utrecht denkt mee over de toekomst. Toen ik laatst door de Uithof fietste, zag ik dat dit kennisinstituut al voorbereid is op het moment dat we echt uit de auto zullen moeten... zie foto.
Lopen is sneller
‘Moeten’ is vervelend. Met de trein mee moeten is dubbel vervelend, omdat de NS vaak andere plannen heeft dan je aan de hand van de dienstregeling zou mogen verwachten. ‘Lopen is sneller’ verzuchten veel mensen dan ook als ze weer eens op het perron langs de spoorstaven de lege einder in staren.De fiets is een leuk alternatief. In Arnhem was het kennelijk mogelijk om met je fiets op de rails te planten en op die manier je reis te vervolgen. Maar zoals uit de foto blijkt is ook deze escape sinds kort niet meer mogelijk. Inderdaad, lopen is sneller. Of gewoon lekker thuisblijven natuurlijk!
Ouwe Bert
Het leven als gedetacheerde zorgt voor de nodige afwisseling. De ene keer zit je om de hoek bij de koningin (Nuffic, Den Haag), dan worden mensen onder narcose langsgerold als je met lunchpauze gaat (UMC Utrecht).
Januari 2007 heeft me bij uitgeverij ThiemeMeulenhoff gebracht. Daar werk ik mee aan de nieuwe website, die by-the-way, inmiddels te bewonderen is via www.thiememeulenhoff.nl. Creatieve mensen hier bij ThiemeMeulenhoff met woorden en taal!
Bij ThiemeMeulenhoff ben ik inmiddels vrienden geworden met Ouwe Bert. Wie niet? Alle mensen op de verdieping komen regelmatig langs bij Ouwe Bert. Ouwe Bert klaagt weinig en doet eigenlijk altijd trouw zijn werk. Ouwe Bert is er typisch zo één die op een onopvallende manier toch heel aanwezig is. En het valt meteen op als hij uit zijn hum is.
Gisteren was zo'n moment. Toen ik hem nodig had, was hij er ineens niet meer voor mij. Zijn lekbak was vol, dat wist hij me nog te melden. Ouwe Bert... dOUWE egBERTs
Januari 2007 heeft me bij uitgeverij ThiemeMeulenhoff gebracht. Daar werk ik mee aan de nieuwe website, die by-the-way, inmiddels te bewonderen is via www.thiememeulenhoff.nl. Creatieve mensen hier bij ThiemeMeulenhoff met woorden en taal!
Bij ThiemeMeulenhoff ben ik inmiddels vrienden geworden met Ouwe Bert. Wie niet? Alle mensen op de verdieping komen regelmatig langs bij Ouwe Bert. Ouwe Bert klaagt weinig en doet eigenlijk altijd trouw zijn werk. Ouwe Bert is er typisch zo één die op een onopvallende manier toch heel aanwezig is. En het valt meteen op als hij uit zijn hum is.
Gisteren was zo'n moment. Toen ik hem nodig had, was hij er ineens niet meer voor mij. Zijn lekbak was vol, dat wist hij me nog te melden. Ouwe Bert... dOUWE egBERTs
Subscribe to:
Posts (Atom)